Gedicht Lieke Marsman
bij lancering NKA

Fantoompijn 
Er zit een ongewone
maar verschrikkelijke sneeuwman achter me aan.

Soms zien we op een scan zijn sporen,
zijn hete adem voel ik dagelijks. 

Heb ik geluk, dan smelten zijn streken. 
Dan ben ik weken achtereen euforisch.  

Mijn vrienden dansen rond de keukentafel.  
Maar op euforisch rijmt verlies.
Niemand die me had verteld
dat het weer sneeuwde.
Hij heeft zich voortgeplant en ik ben bang.
Ik dacht op zo’n moment schreeuw je, 
dus ik schreeuwde. 

Kon iemand, maar geen sneeuwman, 
maar de tijd bevriezen. 

Men zegt: je lichaam is een omgeploegde akker,
waarop je volgend jaar weer sla verbouwt. 

Maar ik zou graag mijn arm een tweede keer verliezen.
Zoals ik alle doden uit de dood wil gummen:
zodat de pijn van het missen ophoudt.

Lieke Marsman